PCOS en vruchtbaarheid: Een onzichtbare strijd

Toen we besloten om aan onze kinderwens te beginnen, had ik nooit gedacht dat ik meteen in een medische molen terecht zou komen. Maar nog voordat we echt konden starten, kregen we het nieuws: ik heb PCOS.

Wat is PCOS? 

Dat was de eerste vraag die door mijn hoofd schoot. PCOS staat voor Polycysteus-ovariumsyndroom en betekent letterlijk dat er meerdere (poly) vochtblaasjes (cysten) in de eierstokken zitten. Maar het is méér dan dat. Het is een disbalans in de hormonen die invloed heeft op je menstruatiecyclus, eisprong en dus je vruchtbaarheid.

Bij een normale cyclus rijpt er iedere maand een eiblaasje in de eierstokken, dat uiteindelijk springt en een eisprong veroorzaakt. Bij PCOS gebeurt dit vaak niet of heel onregelmatig. De eiblaasjes blijven als kleine cysten achter, zonder dat er een eisprong plaatsvindt. En zonder eisprong… geen zwangerschap.

Mijn gynaecoloog vertelde me dat we een half jaar ‘natuurlijk’ mochten proberen. Klinkt simpel, toch? Maar hoe probeer je zwanger te worden als je geen idee hebt wanneer of en wanneer je een eisprong hebt? Elke maand was een gok. De teleurstelling groeide met elke negatieve test en het besef dat we misschien medische hulp nodig hadden, werd steeds groter.

Wat veel mensen niet beseffen, is dat PCOS niet alleen een lichamelijke uitdaging is, maar ook mentaal veel met je doet. Je lichaam voelt alsof het je in de steek laat. Elke maand hoop je op een spontane eisprong maar in plaats daarvan blijft je cyclus onvoorspelbaar. Je leeft van afspraak naar afspraak, van bloedonderzoek naar echo, terwijl anderen in je omgeving wél ‘gewoon’ zwanger raken.

Daarnaast zijn de symptomen van PCOS niet alleen beperkt tot vruchtbaarheid. Gewichtsschommelingen, haaruitval, vermoeidheid, een vette huid, het hoort er allemaal bij. En dat terwijl je je al zo kwetsbaar voelt...

Na een jaar proberen, bloedonderzoeken en veel onzekerheid, sta ik nu op het punt om met medicatie te beginnen. Maar eerlijk? Ik voel me moe. Verdrietig. Twijfelend. Dit was niet hoe ik het me had voorgesteld. Soms voelt het alsof mijn eigen lichaam een raadsel is dat ik moet oplossen. Maar ergens, diep van binnen, hou ik vast aan hoop. Hoop dat ik ooit het moment mag meemaken waarop ik wél die tweede streep zie verschijnen.

Voor nu is het één stap tegelijk. 💛

Liefs Lisa

X.