Wanneer alles te veel wordt

Afgelopen week zat ik twee keer in het ziekenhuis. Twee keer wachten, hopen, proberen me sterk te houden. Twee keer met lood in mijn schoenen naar binnen en met een zwaar gevoel weer naar buiten. De tweede keer kreeg ik het nieuws dat de Clomid niet aanslaat. Mijn lichaam reageert niet zoals gehoopt. 1 op de 10 vrouwen heeft PCOS, daar ben ik er één van. Bij 10 vrouwen met PCOS slaat Clomid in 8 gevallen aan. Dus dat maakt mij ook nog eens 2 op de 10 waarbij het níét werkt...

Toen de dokter het zei, voelde het alsof er een muur op me afkwam. Mijn ogen vulden zich met tranen. Waarom moet dit zo moeilijk zijn? Waarom lukt het niet gewoon?

Nog één keer proberen met een verhoogde dosis. Als dat ook niet werkt, dan is de volgende stap hormooninjecties om een eisprong op te wekken. Met de gynaecoloog tegenover me en Sven naast me voelde ik hoe de zwaarte van dit hele traject me bijna verpletterde. Nog een stap verder weg van een spontane zwangerschap. Nog een stap dichter bij medische behandelingen die ik liever nooit had hoeven overwegen.

Toen we het ziekenhuis uitliepen, voelde ik me leeg. Mijn hoofd bonkte, mijn hart was zwaar, en ik wist even niet meer hoe ik de dag door moest komen. Maar die dag was nog niet voorbij...

’s middags ging ik naar de osteopaat. Mijn schouder zat al weken vast, de pijn straalde uit naar mijn nek, borst en oksel. Stress, dacht ik. Of misschien gewoon een verkeerde houding. Maar toen ze me onderzocht, keek ze me even aan en zei: "Deze klachten lijken op endometriose. Maar ik zou me niet op dit pad focussen."

Mijn adem stokte. Endometriose? Mijn gedachten schoten meteen alle kanten op. Hoe dan? Wat betekent dit? Heeft dit invloed op onze kinderwens? Wat als het wéér een obstakel is?

De paniek sloeg toe. Ik voelde mijn hart bonken, mijn keel dichtknijpen. Meteen probeerde ik mijn gynaecoloog te bellen, maar ik kreeg geen gehoor. Geen antwoorden, alleen nog meer onzekerheid.

Het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween. Telkens als ik denk dat ik een beetje grip krijg, gebeurt er iets waardoor ik opnieuw de controle verlies. Ik ben bang. Bang dat mijn lichaam me blijft tegenwerken. Bang voor wat dit allemaal betekent. Bang dat ik op een punt kom waarop ik het niet meer kan dragen.

Ik weet dat ik door moet. Dat er een volgende stap is, een volgend plan. Maar vannacht wil ik gewoon even verdwijnen onder de dekens, de wereld buitensluiten en hopen dat het morgen minder zwaar voelt.

Liefs

Lisa